نقش دوپامین در سرمایه گذاری

سوكل گفت: "اگر افراد را در موقعیت های مختلف قرار دهید، حتی آرام ترین و آرام ترین فرد نیز می تواند یك ریسک پذیر تمام عیار باشد."

دانشگاه پیام نور: تعیین سطح دوپامین به کمک حسگر زیستی

محققان دانشگاه پیام نور واحد تهران شرق در طرحی تحقیقاتی، حسگری زیستی جهت تعیین سطح دوپامین طراحی نمودند. این حسگر از حد تشخیص بالایی برخوردار بوده و به دلیل دقت و سرعت بالا سبب کاهش هزینه‌های تشخیص بالینی خواهد شد.

دوپامین یک مولکول انتقال دهنده‌ی عصبی به مغز است که انتقال ناکافی آن سبب ایجاد بیماری‌هایی همانند پارکینسون می‌شود. برخی بیماری‌ها مانند پارکینسون به دلیل کاهش سطح دوپامین وبرخی دیگر مثل اسکیزوفرنی به سبب فعالیت بیش از حد دوپامین اتفاق می‌افتند . فعالیت الکتروشیمیایی دوپامین نیز نقش حیاتی در اعمال فیزیولوژیکی بدن داشته و تعیین آن عاملی ضروری در تشخیص برخی اختلالات است. از این رو توسعه‌ی روش‌های الکتروشیمیایی برای تشخیص و تعیین سطح دوپامین اهمیت زیادی دارد.

به گفته‌ی مرضیه اژدری، هدف این پژوهش طراحی و ساخت سیستمی جهت تشخیص سریع و کم هزینه‌تر دوپامین نسبت به روش‌های متداول بوده است. برای این منظور حسگری زیستی با استفاده از نانولوله‌های کربنی تک لایه و پروتئین هموگلوبین ساخته شده که قادر به تشخیص سطح دوپامین در مقادیر میلی مولار است.
محدوده‌ی تشخیص دوپامین در این تحقیق ۲ تا ۱۱ میلی مولار برآورد شده است. طراحی این حسگر منجر به کاهش هزینه‌ی ساخت، افزایش پایداری، افزایش سرعت و دقت تشخیص دوپامین نسبت به ‌روش‌های مرسوم شده است.
اژدری در ادامه با اشاره به نحوه‌ی ساخت حسگر افزود: «در ابتدا نانولوله‌های کربن تک لایه به روش رسوب دهی شیمیایی از بخار (CVD) سنتز شده است. همچنین اثر pH محیط بر عملکرد حسگر مورد ارزیابی قرار گرفت. این حسگر در مقایسه با نمونه‌های معرفی شده در تحقیقات قبلی دارای سرعت عمل بالاتر و اثرگذاری کمتر عوامل اختلال گر است. آزمایش‌ها در شرایط آزمایشگاهی انجام شده است.»
جهت تأیید این سنتز از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) و دستگاه پراش اشعه X استفاده شده است. همچنین از روش ولتامتری چرخه‌ای جهت تعیین عملکرد حسگر بهره گرفته شده است.
نتایج این کار تحقیقاتی در جمله‌ی International Journal of Electrochemical Science (جلد ۹، شماره ۱۲، سال ۲۰۱۴، صفحات ۸۳۶۷ تا ۸۳۷۹) به چاپ رسیده و از همکاری مرضیه اژدری، کارشناس ارشد زیست شناسی از دانشگاه پیام نور تهران شرق، مسعود نگهداری، دانشجوی دکترای تخصصی پژوهشی بیماری‌های قلب و عروق دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، و همکارانشان به دست آمده است.

دانشگاه پیام نور: تعیین سطح دوپامین به کمک حسگر زیستی

محققان دانشگاه پیام نور واحد تهران شرق در طرحی تحقیقاتی، حسگری زیستی جهت تعیین سطح دوپامین طراحی نمودند. این حسگر از حد تشخیص بالایی برخوردار بوده و به دلیل دقت و سرعت بالا سبب کاهش هزینه‌های تشخیص بالینی خواهد شد.

دوپامین یک مولکول انتقال دهنده‌ی عصبی به مغز است که انتقال ناکافی آن سبب ایجاد بیماری‌هایی همانند پارکینسون می‌شود. برخی بیماری‌ها مانند پارکینسون به دلیل کاهش سطح دوپامین وبرخی دیگر مثل اسکیزوفرنی به سبب فعالیت بیش از حد دوپامین اتفاق می‌افتند . فعالیت الکتروشیمیایی دوپامین نیز نقش حیاتی در اعمال فیزیولوژیکی بدن داشته و تعیین آن عاملی ضروری در تشخیص برخی اختلالات است. از این رو توسعه‌ی روش‌های الکتروشیمیایی برای تشخیص و تعیین سطح دوپامین اهمیت زیادی دارد.

به گفته‌ی مرضیه اژدری، هدف این پژوهش طراحی و ساخت سیستمی جهت تشخیص سریع و کم هزینه‌تر دوپامین نسبت به روش‌های متداول بوده است. برای این منظور حسگری زیستی با استفاده از نانولوله‌های کربنی تک لایه و پروتئین هموگلوبین ساخته شده که قادر به تشخیص سطح دوپامین در مقادیر میلی مولار است.
محدوده‌ی تشخیص دوپامین در این تحقیق ۲ تا ۱۱ میلی مولار برآورد شده است. طراحی این حسگر منجر به کاهش هزینه‌ی ساخت، افزایش پایداری، افزایش سرعت و دقت تشخیص دوپامین نسبت به ‌روش‌های مرسوم شده است.
اژدری در ادامه با اشاره به نحوه‌ی ساخت حسگر افزود: «در ابتدا نانولوله‌های کربن تک لایه به روش رسوب دهی شیمیایی از بخار (CVD) سنتز شده است. همچنین اثر pH محیط بر عملکرد حسگر مورد ارزیابی قرار گرفت. این حسگر در مقایسه با نمونه‌های معرفی شده در تحقیقات قبلی دارای سرعت عمل بالاتر و اثرگذاری کمتر عوامل اختلال گر است. آزمایش‌ها در شرایط آزمایشگاهی انجام شده است.»
جهت تأیید این سنتز از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) و دستگاه پراش اشعه X استفاده شده است. همچنین از روش ولتامتری چرخه‌ای جهت تعیین عملکرد حسگر بهره گرفته شده است.
نتایج این کار تحقیقاتی در جمله‌ی International Journal of Electrochemical Science (جلد ۹، شماره ۱۲، سال ۲۰۱۴، صفحات ۸۳۶۷ تا ۸۳۷۹) به چاپ رسیده و از همکاری مرضیه اژدری، کارشناس ارشد زیست شناسی از دانشگاه پیام نور تهران شرق، مسعود نگهداری، دانشجوی دکترای تخصصی پژوهشی بیماری‌های قلب و عروق دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، و همکارانشان به دست آمده است.

4 ماده ی شادی بخش در مغز ما!

ما وقت زیادی را صرف بحث در مورد راههای شادتر شدن می کنیم – دوستی های نزدیک را حفظ کنیم ، به سمت روشن نگاه کنیم ، آب بیشتری بنوشیم. اما ما اغلب به چگونگی احساس خوشبختی فکر نمی کنیم. آیا می دانید گرمی که از یک بغل طولانی احساس می کنید ناشی از احساس شیمیایی کاملاً متفاوتی است نسبت به احساسی که از دویدن طولانی یا دوچرخه سواری می کنید؟

بنابراین ، علت واقعی خوشبختی ما چیست؟ چه چیزی باعث می شود احساس خوشبختی و شادی

داشته کنیم؟

مواد شیمیایی مغز!

چهار ماده شیمیایی اصلی وجود دارد که می تواند احساسات مثبتی را که در طول روز احساس می کنید تحریک کند: دوپامین ، اکسی توسین ، سروتونین و اندورفین (که بعضاً به آن D.O.S.E نیز گفته می شود).

با درک چگونگی عملکرد این مواد شیمیایی در سطح اولیه ، بهتر می توانیم تصمیم بگیریم که چه کارهایی به خوشبختی ما کمک می کنند یا صدمه می زنند.

دوپامین

(تلفظ شده: doh-puh-meen)

اگر اخبار مداوم در مورد اعتیاد به فناوری را گوش داده باشید ، احتمالاً دوپامین را شنیده اید. وقتی کسی از پست شما در اینستاگرام خوشش می آید ، شما را لایک می کند ، دوپامین باعث این احساس خوشحالی می شود.

دوپامین یک ماده ی باورنکردنی است! برای ایجاد انگیزه. بدون دوپامین ، انسانهای اولیه هرگز انگیزه ای برای شکار پستانداران بزرگ و بهره مندی از سرمایه گذاری در اهداف بلند مدت نداشتند. امروز ، دوپامین همان چیزی است که به شما کمک می کند تا از لیست کارهای خود عبور کنید یا انگیزه شما را برای شروع یک عادت جدید فراهم می کند.

با این حال ، دوپامین به دلیل ماهیت اعتیاد آور و نقش دوپامین در سرمایه گذاری ارتباط آن با عادات بد ، در حال تبدیل شدن به یک مشکل واقعی است.

حتی بدتر این که اثرات دوپامین زودگذر است. این نوع خوشبختی طولانی مدت نیست که بتوانید آن را دوست داشته باشید و احتمالاً هدف شما برای رسیدن به خوشبختی نیست.و همین موضوع سبب می شود که برای خوشی های زودگر به طور مداوم سراغ پیام رسان های دیگر یا از یک مرحله بازی به مرحله ی دیگر بروید

اکسی توسین

(تلفظ: ok-si-toh-suh n)

اکسی توسین اغلب به عنوان “داروی آغوش” شناخته می شود زیرا در اثر تماس فیزیکی با دیگران توسط مغز آزاد می شود. همچنین این احساس در پشت عشق ، دوستی یا اعتماد عمیق است. اگر انسان ،اجتماعی است ، اکسی توسین یکی از دلایل اصلی آن است.

اکسی توسین سیستم ایمنی بدن ما را تقویت می کند ، ما را در حل مشکلات بهتر می کند و باعث مقاومت بیشتر در برابر کیفیت اعتیاد آور دوپامین می شود. برخلاف دوپامین ، که تا حد زیادی مسئول رضایت فوری است ، اکسی توسین به ما احساس آرامش و امنیت پایدار می دهد. “

چگونه می توانید سطح اکسی توسین خود را افزایش دهید؟

فعل و انفعالات اجتماعی مثبت بهترین روش برای افزایش میزان خروجی این هورمون است. همکاری با دیگران ، به اشتراک گذاشتن یک وعده غذایی ، هدیه دادن ، توجه کامل هنگام گوش دادن به حرف شخصی و در آغوش کشیدن طولانی.

آنچه در مورد اکسی توسین بسیار جالب است این است که اغلب به دو روش کار می کند. این آغوشهای طولانی ، هم به شما و هم به گیرنده آغوش ، دوز اکسی توسین می دهد. یک حرکت مهربانانه کمی اکسی توسین به شما و به شخص گیرنده، تحویل می دهد.

در جستجوی خوشبختی ، اکسی توسین ممکن است بهترین دوست شما باشد. این می تواند به مبارزه با استرس ، بهبود روابط شما و ارتقا احساسات مثبت طولانی مدت کمک کند. حتی برخی شواهد نشان می دهد که اکسی توسین می تواند در بهبود فیزیکی زخم کمک کند!

سروتونین

(تلفظ شده: ser-uh-toh-nin)

سروتونین ماده شیمیایی اجتماعی دیگری است ، اما عملکرد آن به روشی کاملا متفاوت است. سروتونین در پویایی غرور ، وفاداری و حس موفقیت نقش دارد. وقتی احساس موفقیت یا شناخت دیگران می کنیم ، اثرات سروتونین را تجربه می کنیم. این می تواند از طریق دریافت مدرک دیپلم ، عبور از خط پایان در یک مسابقه یا قدردانی از کار سخت در دفتر باشد. سروتونین می تواند احساسات مثبت و قوی ایجاد کند.

جالب است که سروتونین می تواند به ایجاد هر دو طرف پویایی اجتماعی کمک کند. سروتونین همان چیزی است که یک رهبر را برای برتری و رشد نفوذ خود – برای کسب جوایز و محبوب شدن در اخبار – انگیزه می دهد. اما سروتونین پیروان آنها را نیز مجبور می کند که خوب عمل کنند – رهبر ، والدین یا معلم خود را ناامید نکنند و در زندگی سرآمد باشند.

“به همین دلیل است که وقتی کسی جایزه دریافت می کند ، اولین کسانی که از آنها تشکر می کند والدین یا مربی خود ، رئیس یا پروردگار خود هست – هرکسی که احساس می کند از آنها حمایت و محافظت می کند که برای رسیدن به آنچه که او احتیاج داشته است. و هنگامی که دیگران به دلیل سروتونین از ما حمایت و پشتیبانی می کنند ، ما احساس مسئولیت در برابر شان می کنیم. “

سروتونین همچنین فراتر از رفاه و خوشبختی ما در بسیاری از سیستم های مهم بدن ما نقش دارد. اعتقاد بر این است که بر هضم ، رشد استخوان و حتی رشد اندام تأثیر می گذارد.

اندورفین

(تلفظ شده: en-dawr-fins)

شما این احساسی را دارید که دونده ها در مورد دویدن طولانی مدت صحبت می کنند؟ “دونده بالا است؟” این احساس از اندورفین ناشی می شود. (مقدار زیادی اندورفین.)

اندورفین اساساً در پاسخ به درد ترشح می شود. آنها به ما کمک می کنند تا بدن خود را از حد راحتی خود خارج کرده و در شرایطی که ممکن است بخواهیم دست از تلاش برداریم ، پایدار بمانیم.

هنگامی که قسمت درد معادله را حذف کردید ، اندورفین می تواند مانند یک احساس آرامش “بالا” یا حتی فقط یک احساس خوب باشد. به عنوان مثال ، گرفتن دوش آب سرد در صبح ، اگر یک یا دو دقیقه ناراحتی جسمی را تحمل کنید ، می تواند اندورفین زیادی به شما بدهد.

حتی گفته شده است که احساس شادی که از خنده های عمیق می گیرید ناشی از اندورفین است! انقباض عضلات معده هنگام خنده شدید به اندازه کافی “درد” ایجاد کرده که می تواند چند اندورفین خوب در بدن شما آزاد کند.

اندورفین دلیل این است که ورزش اغلب برای کمک به استرس پیشنهاد می شود. اینها دلیلی است که شروع یک ورزش معمول در بدنسازی می تواند به شما کمک کند تا بعد از یک روز طولانی کار آرام باشید. قابل پیش بینی بودن اندورفین ها به ویژه آنها را مفید می کند!

به طور خلاصه مواد شیمیایی و شادی

• هر یک از این مواد شیمیایی سهم بزرگی در عملکرد بدن ما دارند: از نظر جسمی ، ذهنی و عاطفی.
• دوپامین – عادت قبلی (خوب و بد). ابزاری باورنکردنی در صورت استفاده مناسب!
• اکسی توسین – داروی آغوش یا “هورمون عشق”. اکسی توسین ما را اجتماعی می کند و با اعتماد و احساسات دوستانه روابط برقرار می کند.
• سروتونین – “هورمون رهبری”. به شدت با غرور ، وفاداری و مقام مرتبط است.
• اندورفین – مسکن طبیعی. دونده بالا است!

سید مهدی ساداتی هستم. عاشق مغز! داروساز و دانشجوی دکترای تخصصی علوم اعصاب. عضو تیم مرکز سلامت مغز دانا! از علاقه هام شناسوندن کارایی های هیجان انگیز مغز به زبان ساده به آدمهاست! جست و جو می کنم در افسردگی، داروهای موثر بر مغز و سایر بیماری های حوزه ی روان و البته نوروپلاستیسیتی!

پایش بلادرنگ سطح دوپامین و سروتونین در مغز دریچه جدیدی را به درمان بیماری‌ها گشود

دانشمندان موفق به توسعه روش جدیدی جهت پایش بلادرنگ سطح دوپامین و سروتونین مغز شدند. این دو ماده شیمیایی به عنوان هورمون‌های ضد افسردگی یا هورمون ایجاد کننده شادی شناخته می‌شوند. درک چگونگی عملکرد این دو .

در دیجیاتو ثبت‌نام کنید

جهت بهره‌مندی و دسترسی به امکانات ویژه و بخش‌های مختلف در دیجیاتو عضو ویژه دیجیاتو شوید.

تازه‌های تکنولوژی

ویدئوی مرتبط

دانشمندان موفق به توسعه روش جدیدی جهت پایش بلادرنگ سطح دوپامین و سروتونین مغز شدند. این دو ماده شیمیایی به عنوان هورمون‌های ضد افسردگی یا هورمون ایجاد کننده شادی شناخته می‌شوند. درک چگونگی عملکرد این دو عنصر هورمون می‌تواند در درمان برخی بیماری‌های ذهنی نقش مهمی داشته باشد.

دانشمندان با کمک سیستم شبیه سازی مغز موسوم به «DBS»، موفق شدند راهکارهایی برای پایش سطح این دو ماده شیمیایی در مغز پیدا کنند. نتایج این بررسی‌ها می‌تواند در جهت درمان بسیاری از بیماری‌ها موثر باشد.

دوپامین و سروتونین جزو اصلی‌ترین مواد شیمیایی مغز هستند که در طیف وسیعی از اختلالات عصبی از جمله پارکینسون و افسردگی نیز نقش مهمی دارند. بیمارانی که از بیماری پارکینسون رنج می‌برند، عموما دچار کاهش تولید دوپامین در مغز می‌شوند که درنهایت منجر به از دست دادن کنترل حرکتی بدن می‌شود.

دانشمندان در تلاش هستند که نقش این دو ماده شیمیایی را به صورت گسترده‌تری در کلیه اندام‌های بدن انسان نیز مورد بررسی قرار دهند.

محققان روی پنج بیمار شامل دو بیمار پارکینسونی و سه بیمار با اختلالات حرکتی اعم از لرزش دست‌ها و پاها، آزمایش‌هایی را انجام دادند. در سیستم DBS، جراح مغز و اعصاب، از الکترودهای مغزی برای پایش میزان دوپامین و سروتونین استفاده می‌کند.

محققان از بیماران درخواست کردند که در حالت بیداری، برخی تمرینات را انجام بدهند. از هر بیمار خواسته شد که حدود 200 تا 300 بار تمرینات محوله را به انجام برساند. در برخی موارد هم از آنها می‌خواستند تا با اعتماد به نفس کار خود را ادامه دهند.

وقتی بیماران در حال تمرین بودند، از طریق الکترودها، سطح دوپامین و سروتونین مغزی در زمان واقعی پایش می‌شد. این نخستین باری است که دانشمندان توانسته‌اند، نوسانات این دو ماده شیمیایی مغزی را به صورت بلادرنگ اسکن کنند. اسکن دوپامین و راهکارهای افزایش سطح آن می‌تواند در درمان بسیاری از بیماری‌های ذهنی و حتی بیماری‌های حرکتی نقش موثری داشته باشد.

افرادی بسیاری در سراسر جهان از ترکیبات دارویی برای تنظیم میزان دوپامین و سروتونین کمک می‌گیرند. دانشمندان به تلاش خود در جهت توسعه روش‌هایی برای پایش و تنظیم سطح این دو ماده شیمیایی در مغز تلاش می‌کنند.

آیا شما فرد ریسک پذیری هستید؟

مردم معمولاً افراد خطرپذیر را جسورانی می دانند که تمایل ذاتی دارند که زندگی خود را برای یک هیجان آماده کنند. هنگامی که كایت سوكل، نویسنده سفر و علوم، قصد نوشتن كتاب 2016 خود با عنوان "هنر خطر" را داشت، انتظار داشت كه "در مورد این ابرقهرمانان عجیب و غریب (افراد خطر پذیر)، متفاوت از نظر ژنتیكی، تحقیق كند."

زیست شناسی در تمایل ما به ریسک پذیری نقش دارد، اما سوکل عوامل مختلف دیگری را نیز کشف کرد، از جمله آشنایی ما با خطر موجود، سن، شرایط عاطفی و حتی اینکه آیا آگاهانه تلاش می کنیم بیشتر ریسک کنیم.

وقتی ریسک می کنیم، اعصاب مغز ما دوپامین آزاد می کند، همان ماده شیمیایی که باعث می شود هنگام غذا خوردن، یا مصرف برخی داروها احساس خوشبختی کنیم. پس با رعایت اصول روانشناسی بازار بورس می توان در تمام شرایط بازار اقدام به خرید و یا نقش دوپامین در سرمایه گذاری فروش سهام کرد.

ژن ماجراجویی، ژن برتر

در مطالعه ای که در سال 2014 روی حدود 500 اسکی باز و اسنوبورد انجام شد، کسانی که بیشتر به دنبال هیجان در دامنه های کوهستانی بودند، احتمالاً جهش مشترکی داشتند که این روش مغز را در پردازش دوپامین تغییر می دهد و "ژن ماجراجویی" نامیده می شود.

سوکل گفت: "شما برای خطرپذیری نیازی به این ژن ندارید." "این فقط یک قطعه کوچک از پازل ذهنی شما است."

تاکید بیش از حد بر ژنتیک تنها تصور غلط در مورد ریسک پذیری نیست. به طور سنتی، محققان ریسک پذیری را با تنظیم سناریوهای قمار اندازه گیری می کردند، جایی که از شرکت کنندگان خواسته شد که بین مقدار کمی پول تضمین شده یا شانس یکی را انتخاب کنند. مردان تمایل داشتند بیشتر به شانس بپردازند و این باعث شد دانشمندان خطرپذیری را از ویژگی های مردانه بدانند.

اما به جای اثبات اینکه مردان بیشتر ریسک می کنند، مطالعات مبتنی بر قمار فقط نشان می دهد که مردان تجربه بیشتری در تصمیم گیری های مالی با ریسک بالا دارند. بنابراین اگر هرگز قمار نکرده اید، اما در آزمایشگاه تحقیقاتی از شما خواسته می شود چنین کاری انجام دهید، ممکن است خطر را بیشتر از همکار خود که تصمیمات مالی بالایی برای امرار معاش می گیرد، درک کنید.

در حقیقت، آشنایی با هر فعالیتی باعث می شود که آن را کم خطرتر درک کنیم، راهی که ممکن است فردی که سالها سنگ نوردی کرده است، بدون ترس یک چالش کوهنوردی جدید را انتخاب کند. به همین ترتیب، مردانی که به طور سنتی امور مالی خانواده و محل کار را مدیریت می کردند، در انجام شرط بندی های مالی فرضی احساس راحتی بیشتری می کنند.

"هنگامی که از زنان انتظار می رفت کارهای محدودی انجام دهند، چگونه آنها می توانند این وظایف را که هیچ تجربه ای ندارند به خوبی انجام دهند؟دلیل دیگری وجود دارد که سناریوهای قمار تصویر کاملی را به ما ارائه نمی دهند. یک نفر ممکن است چتربازی را دوست داشته باشد، در حالی که دیگری با شانس برای رفتن به یک کشور جدید می پرد و دیگری در مقابل بی عدالتی ایستادگی می کند.

سوكل گفت: "اگر افراد را در موقعیت های مختلف قرار دهید، حتی آرام ترین و آرام ترین فرد نیز می تواند یك ریسک پذیر تمام عیار باشد."

جای تعجب نیست که یکی دیگر از عوامل خطرپذیر ، سن است. نرخ فعالیت مجرمانه (رفتار ذاتاً پرخطر) در اواخر کودکی افزایش می یابد، در سالهای نوجوانی به اوج خود می رسد، در اوایل دهه 20 کاهش می یابد و در طول بزرگسالی همچنان رو به کاهش است. طبق گزارشی که اخیراً توسط انستیتوی اوربان منتشر شده است، "غالباً افرادی که در دوران نوجوانی یا بزرگسالی رفتارهای پرخطر یا جنایتی انجام می دهند . به طور طبیعی از این سن پیر می شوند."

جوانان تنها کسانی نیستند که ریسک پذیری آنها با توجه به وضعیت عاطفی آنها متفاوت است. بزرگسالان همچنین در نسخه آزمون گزینه های خطرناکی را انتخاب می کنند، اگرچه تفاوت نسبت به بزرگسالان کمتر است.

محقق ارشد، برند فیگنر در بیانیه مطبوعاتی گفت: "احساسات بر تصمیم گیری در مورد ریسک پذیری در تمام گروه های سنی، نه فقط در بزرگسالان تأثیر می گذارد. "و احساسات لزوماً نباید از وضعیت تصمیم گیری ناشی شود. به عنوان مثال، اگر از یک مشاجره عصبانی هستید، ممکن است بعداً در بزرگراه خیلی سریع رانندگی کنید. "

خطرات خاصی از جمله رانندگی خیلی سریع در بزرگراه، شاید ارزش آن را نداشته باشد. اما اجتناب از خطرات به هر قیمتی نیز ایده بدی است: خطر برای رشد شخصی ضروری است و می تواند منجر به تجربیات جدید شود. تلاش برای یک سرگرمی جدید می تواند یک عمر لذت بردن داشته باشد، مهاجرت به یک شهر جدید می تواند به دوستان و تجربیات جدیدی منجر شود و طرفداری از خود در محل کار می تواند منجر به ارتقا شود.

وقتی نوبت به سنجش ریسک ها و تصمیم گیری می رسد، تمرین جواب می دهد. طبق مقاله ای در Harvard Business Review ، "شجاعت تجاری نه تنها ویژگی ذاتی رهبر بصیر است بلکه مهارتی است که از طریق فرایندهای تصمیم گیری حاصل می شود و با تمرین بهبود می یابد." رهبران موفق فقط با توانایی تصمیم گیری در معرض خطر متولد نمی شوند بلکه این مهارتی است که آنها در طول سالها تجربه از آن بهره برده اند.

سوکل توصیه می کند با گام های کوچک برای بیرون کشیدن از منطقه راحتی خود، مانند امتحان کردن یک رستوران جدید، خواندن نوع جدیدی از کتاب، یا پذیرفتن یک چالش جدید در محل کار ، خود را بیرون بکشید. وی گفت: "ما به عادت ها برمی خوریم، دچار شیادی می شویم." ریسک کردن می تواند ما را از برنامه روزمره خارج کند.

سوكل گفت: "خطر ذاتاً بد نیست و همچنین خطر ذاتاً خوب نیست، اما خطر ضروری است." "این یک جز جدایی ناپذیر برای یادگیری و رشد است. برای افراد بسیار مهم است که شروع به ادغام ریسک های کوچک تری نقش دوپامین در سرمایه گذاری کرده و آن را در زندگی خود ایجاد کنند، نه فقط از منظر یادگیری، بلکه از دیدگاه شادی و لذت نیز. "

این نتایج حاکی از آن است که نوجوانان کاملاً قادر به تصمیم گیری منطقی و آرام هستند اما درلحظه تصمیمات خطرناک تری می گیرند.

نتیجه گیری

با خواندن این مقاله فهمیدیم که همه افراد ریسک پذیر هستند، منتها مدل ریسک پذیری آنها با هم متفاوت است، و همچنین اندازه ی ریسک پذیری آنها.

پس با این مقاله دریافتیم که ریسک پذیری همیشه خوب و همیشه بد نیست، در واقع ریسک پذیری باید کنترل شده باشد در غیر این صورت می بایست خود را برای اتفاقات ناگهانی آماده کنید. برای کنترل ریسک، می توان از مقالات آموزش روانشناسی بازار بورس در وب سایت استفاده کنید.

رعایت تعادل در انجام هرکاری ضروری ست، شما می توانید متعادل ترین ریسک پذیر دنیای خود باشید!!