چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟

.

عرضه اولیه صرافی یا IEO چیست و چه تفاوتی با ICO دارد؟

تاکنون تعداد زیادی پروژه بلاکچینی شکل گرفته و تعدادی دیگری نیز در حال توسعه هستند. برخی از این پروژه‌ها برای حفظ توسعه‌دهندگان، نیازمند یک انگیزه مالی هستند؛ از طرفی اتکای همیشگی به کمک‌های مالی سرمایه‌گذاران، کار درستی نیست. به همین دلیل برای راه‌اندازی یک پروژه، به دریافت بودجه از بیرون مجموعه نیاز است. کسب بودجه برای توسعه‌دهندگان با روش‌های مختلفی امکان‌پذیر است. البته برخی از این روش‌ها با مشکلاتی همراه هستند. ضرب سکه‌های پروژه و نگهداری آن‌ها روش دیگری برای جذب بودجه است که در بیشتر اوقات با انتقادات انجمن روبه‌رو می‌شود. IEO یا عرضه اولیه صرافی یکی از بهترین روش‌های تأمین بودجه برای یک پروژه است که مشکلات روش‌های قبلی را ندارد و در روند جمع‌آوری بودجه از بیرون یک مجموعه تعادل ایجاد می‌کند. حال لازم است بدانید عرضه اولیه صرافی یا IEO چیست؟

عرضه اولیه صرافی یا IEO چیست؟

عرضه اولیه صرافی یا IEO به جمع‌آوری سرمایه مورد نیاز برای راه‌اندازی و توسعه یک پروژه جدید مربوط می‌شود. در واقع IEO را می‌توان روشی برای جمع‌آوری سرمایه به کمک یک صرافی رمزارز معتبر دانست. در چنین پلتفرمی، ‌ترید انواع سرمایه‌های دیجیتال کار رایجی است. اما باید توجه داشت که پروژه مربوط به ارزهای خریدوفروش شده در آن‌ها از پیش راه‌اندازی شده و اکنون قابل اجرا است.

در IEO برای کسب سرمایه و ارزش مربوط به یک پلتفرم باید پیش از راه‌اندازی آن وجه مشخصی پرداخت نمایید. عرضه اولیه صرافی، این فرصت را در اختیار سرمایه‌گذاران بالقوه قرار می‌دهد تا این سرمایه‌ها را قبل از موجود شدن، در بازار خریداری کنند. به عبارتی دیگر با همکاری یک صرافی می‌توان توکن‌های مربوط به یک پروژه مشخص را پیش از عرضه آن در بازار و پیش از امکان خرید آن برای عموم، به‌دست آورد.

لازم است استارتاپ‌ها برنامه مشخصی داشته باشند و برای اجرایی شدن اهداف خود تلاش کنند. معمولاً پروپوزال مربوط به IEO، به ‌وسیله صرافی همکار در عرضه اولیه به دقت بررسی می‌شود؛ چرا که در این فرایند قرار است یک اکوسیستم خریدوفروش ارز دیجیتال، نامش را به یک توکن جدید و پروژه مربوط به آن برچسب بزند. در نتیجه لازم است که حفظ آبروی خود را نیز در نظر بگیرد.

مزایای عرضه اولیه صرافی یا IEO چیست؟

• حفظ امنیت سرمایه‌گذار و توسعه دهنده: با توجه به اینکه پلتفرم برگزارکننده IEO، تمامی قوانین و مقررات تعیین شده را مدیریت می‌کند، نقش زیادی در تأمین امنیت سرمایه‌گذار و توسعه‌ دهنده دارد.
• سهولت در خریدوفروش توکن: پس از گذشت چند روز از اتمام عرضه اولیه صرافی، توکن مربوط به آن در لیست سرمایه‌های پشتیبانی شده قرار می‌گیرد. در قیاس با زمان ارائه این توکن در یک عرضه اولیه سکه، نقد شوندگی رمزارز (لیکوییدیتی) به طرز چشمگیری افزایش می‌یابد.
• افزایش تعداد کاربران و حجم‌ ترید در صرافی: با توجه به جذابیت پروژه، تعدادی کاربر ناآشنا از طریق پلتفرم عرضه ‌کننده توکن، وارد آن شده و پس از ثبت‌نام، سرمایه مورد نیاز را واریز می‌کنند. در این میان صرافی نیز از فواید عرضه اولیه بی‌نصیب نخواهد ماند.
• افزایش اطمینان خاطر سرمایه ‌گذاران: سرمایه‌ گذاران به‌صورت مستقیم با تیم توسعه پروژه در ارتباط نیستند و صرافی، واسطه بین آن‌ها است. درواقع ارتباط افراد به کمک صرافی انجام می‌پذیرد؛ چراکه اعتبار صرافی‌ها از حرفه‌ای‌ترین شرکت‌ها هم بیشتر است.
• روان بودن فرایند: پیش از هر اقدامی صرافی باید از مشارکت ساده و سریع کاربران در فضای کریپتوکارنسی اطمینان حاصل نماید.
• کاهش کلاهبرداری: با توجه به موضوعِ احراز هویت شرکت‌ها توسط صرافی، امکان حضور تیم‌های ناشناس در میان توسعه‌دهندگان امری غیرممکن است؛ از همین ‌رو تیم توسعه‌دهنده در پایان کار قادر به فرار با سرمایه نخواهد بود. همچنین از آنجا که محدودیت‌های در نظر گرفته‌ شده برای پروژه‌های عرضه اولیه صرافی بسیار زیاد است، امکان ورود کلاه‌برداران در این حوزه غیرممکن خواهد بود.
• بهره‌مندی توسعه‌دهنده از پلتفرمی بزرگ: در هر صرافی، روزانه تعداد زیادی از کاربران مشغول فعالیت هستند. یک توکن IEO این امکان را دارد که از اعتبار این سیستم بهره‌مند شود و از آن‌جا که در معرض دید تعداد زیادی کاربر فعال در حوزه کریپتوکارنسی قرار می‌گیرد، با سرعت بیشتری وایرال می‌شود.

معایب عرضه اولیه صرافی یا IEO چیست؟

• اجباری بودن احراز هویت: حفظ حریم خصوصی و امکان انجام تراکنش‌های ناشناس از اصلی‌ترین ویژگی‌های ارزهای دیجیتال است؛ اما مسیری که سرمایه‌گذاران برای حضور در یک IEO طی می‌کنند، با این ویژگی در تضاد است. به هر حال این ویژگی هم می‌تواند عیب محسوب شود و هم یک مزیت.
• تعداد اندک سرمایه‌گذاران: شکایت‌های زیادی درباره چگونگی برگزاری عرضه اولیه صرافی وجود دارد. بعضی از پلتفرم‌ها فروش را به تعداد محدودی از کاربران سرمایه‌دار اختصاص می‌دهند و امکان کسب سود را از افراد معمولی سلب می‌کنند.
• افزایش قوانین و محدودیت‌ها: بعضی از کشورها، برای برگزاری ICO (عرضه اولیه سکه) محدودیت‌های بسیاری در نظر گرفته‌اند؛ به طوری ‌که این محدودیت‌ها دامن‌گیر IEO نیز شده است. اگرچه تفاوت‌های زیادی بین دو فرایند نام‌برده وجود دارد، اما هر دوی آن‌ها براساس یک اصول مشابه راه‌اندازی شده‌اند.
• فومو: مهم‌ترین مسئله برای شرکت در یک IEO، شناخت کافی نسبت به شرایط برگزاری این فرایند است. هیچوقت براساس حرف‌ها و تحلیل‌های دیگران در یک عرضه اولیه صرافی شرکت نکنید؛ چرا که ممکن است برخی از توسعه‌دهندگان، برای افزایش حجم سرمایه جمع‌آوری شده، نسبت به اصل پروژه اغراق کنند.
• دستکاری بازار: به‌ طور معمول توکن‌های عرضه‌شده در یک IEO، از پیش ساخته شده‌اند؛ به همین دلیل لازم است پیش از سرمایه‌گذاری، میزان پویایی تخصیص و توزیع را بررسی و ارزیابی کنید. چراکه در مواقعی تیم توسعه‌دهنده و صرافی بخشی از توکن‌ها را نزد خود نگه می‌دارند و ممکن است به ‌طور مصنوعی قیمت‌ها را بالا ببرد.
• وجود ربات‌ها: وجود ربات‌ها یکی از اصلی‌ترین معضلات در یک IEO است؛ زیرا برخی از افراد می‌توانند از طریق این ربات‌ها در روند فروش توکن‌ها تداخل ایجاد کنند و سهم زیادی از توکن‌ها را بدون فاش ‌شدن موضوع برای خود خریداری کنند.

عرضه اولیه صرافی توسط پروژه‌های بلاکچین

روش بلاکچین برای عرضه اولیه صرافی یا IEO چیست؟ همان‌طور که می‌دانید به‌دست آوردن بودجه با هدف راه‌اندازی یک پروژه، کاری نیست که به سادگی انجام شود و در صورتی که این طرح در حوزه ارزهای دیجیتال و فناوری‌های بلاکچین باشد، از دشواری بسیار بیشتری برخوردار خواهد بود. از آنجا که بازار رقابتی امروز نسبت به گذشته داغ‌تر است، هر کسی نمی‌تواند بر اساس روش‌های سنتی گذشته، این بودجه را از آن خود کند. استفاده از عرضه اولیه صرافی به منظور ارائه یک دارایی دیجیتال جدید به کاربران سبب افزایش شانس موفقیت برای تأمین این بودجه می‌شود.

از طرف دیگر به ‌خاطر معتبر بودن نام صرافی، میزان اعتماد و حس امنیت‌ خاطر به شدت افزایش می‌یابد. با این حال بهتر است پیش از شرکت در کمپین‌ها و سرمایه‌گذاری در یک عرضه اولیه صرافی، تحقیقات لازم را انجام دهید و بدون اطلاع و آگاهی به هر صرافی، حتی معروف‌ترین نام‌ها اعتماد نکنید.

بودجه مورد نیاز پروژه‌ها معمولاً به سرعت و در کمترین زمان تأمین می‌شود و در برخی از موارد حتی مبالغ بسیار بالاتری به‌‌دست می‌آیند. البته باید این نکته را یادآوری کرد که این مسئله فاکتورهایی نظیر چشم‌انداز طرح، میزان جذابیت و کاربردهای آن بستگی دارد. پس از پایان روند عرضه اولیه، این توکن مشابه سایر رمزارزها به ‌عنوان یک دارایی دیجیتال در فهرست صرافی قرار می‌گیرد و امکان خریدوفروش آن وجود خواهد داشت.

مقایسه IEO و ICO؛ تفاوت IEO و ICO چیست؟

شاید برای شما هم سوال به وجود آمده باشد که تفاوت IEO و ICO چیست؟ این دو شاید در ابتدا از نظر مفهوم شباهت زیادی با هم داشته باشند؛ اما در فاصله زمانی بین سال 2017 تا 2018، پس از مواجهه با حباب ICO و انفجار پروژه‌های بلاکچینی به‌ دنبال جمع‌آوری سرمایه، روزانه تعداد قابل‌توجهی عرضه اولیه ایجاد و سازمان‌دهی می‌شد. بخش زیادی از این عرضه‌های اولیه توانستند میلیون‌ها دلار پول جذب کنند؛ با این حال در این دوره به ‌دلیل عدم وجود قوانین مناسب، کلاهبرداری‌های بسیاری نیز صورت گرفت که منبع آن را می‌توان پیشنهادات نامناسب و گمراه‌کننده معرفی کرد. پس از گذشت مدتی، ICO شکل بهتری به خود گرفت و پس از آن IEO متولد شد. با توجه به عقیده عده زیادی از کاربران، عرضه اولیه صرافی، از اعتبار بسیار بالاتری نسبت به روش ICO برخوردار می‌باشد و معضل عدم نظارت بر کمپین‌ها را تا حد زیادی برطرف کرده است؛ از همین‌ رو باعث امنیت ‌خاطر سرمایه‌گذاران شده است.

تعداد زیادی از عرضه‌های اولیه سکه، قانون‌شکنی کردند و مقررات ارائه اوراق بهادار در آمریکا را زیر پا گذاشتند؛ از همین‌ رو دادخواست‌های بسیاری در دوران حباب ICO اجرا و دارایی بعضی از سرمایه‌گذاران به آن‌ها بازگردانده شد.

شرکت در یک ICO با ریسک‌های زیادی مواجه است. این در حالی است که در عرضه اولیه صرافی یا IEO این ریسک به طرز چشمگیری کاهش می‌یابد. IEO در مقایسه با ICO، از ریسک کمتری برخوردار است. توکن مورد نظر پس از اتمام عرضه اولیه، در فهرست صرافی برگزارکننده قرار می‌گیرد و قابل خریدوفروش است. بدون شک IEO گزینه بسیار بهتری برای سرمایه‌گذاران است؛ چراکه در صورت بروز هر مشکلی امکان خروج سریع از فناوری IEO وجود دارد.

سازماندهی یک IEO

بیش از یک دهه از ظهور ارزهای دیجیتال می‌گذرد و در این بین استارتاپ‌ها و شرکت‌های زیادی شکل گرفته‌اند که برای جذب سرمایه‌گذاران به ‌واسطه رویدادهای عرضه اولیه صرافی یا رویدادهای عرضه اولیه سکه، به رقابت با یکدیگر می‌پردازند. در صورتی که یک تیم توسعه پروژه مرتبط با بلاکچین، قصد راه‌اندازی IEO داشته باشد باید تا پیش از دریافت اولین بودجه، مسیر پیچیده‌ای را طی کند. البته در این مسیر میزان محدودیت‌ها و دردسرها نسبت به بازارهای بورس کمتر است. اما لازم است مسئولان پروژه فاکتورهای بسیاری را مورد ارزیابی قرار دهند.

برای این منظور داشتن یک تیم باتجربه، یک مدل بیزینسی مستحکم و ارائه یک وایت‌پیپر (نوعی گزارش) از جمله موارد ضروری در این فرایند هستند. مسئله بعدی تعیین هاردکپ یا سافت‌کپ است. هاردکپ به این معنی است که برگزارکننده عرضه اولیه، میزان مشخصی از سرمایه را درنظر می‌گیرد تا سرمایه‌ای بیشتر از حد نیاز انباشت نکند. این در حالی است که در سافت کپ برگزارکننده IEO با در نظر گرفتن حداقل بودجه مورد نیاز، تا پایان یک بازه زمانی مشخص، سرمایه‌ای بیش از حد نیاز اولیه را نیز می‌پذیرد.

حال لازم است پلتفرمی با این منظور انتخاب شود. به‌طور مثال بایننس را که یکی از بزرگترین صرافی‌های رمزارز دنیا است در نظر بگیرید. این اکسچنج سرویس مشخصی با نام بایننس لانچ‌پد راه‌اندازی کرده است که تاکنون افراد زیادی از طریق آن سرمایه مورد نیازشان را کسب نموده‌اند. برخی از این نمونه‌ها عبارتند از: بند پروتکل، بیت تورنت، آلفا فایننس لب، واریز ایکس و…. سایر صرافی‌ها نیز پلتفرم‌های منحصر به ‌فرد خودشان را راه اندازی کرده‌اند که دارای ویژگی‌ها و قابلیت‌های مشخصی است.

به ‌طور کلی محدودیت‌های موجود در ICO، سازماندهی IEO را به موضوعی جدی در دنیای کریپتوکارنسی تبدیل کرد. موفقیت‌های کسب شده در این حوزه باعث شد که صرافی‌های متعددی برای راه‌اندازی IEO اعلام آمادگی کنند.

حذف محدودیت‌ها به کمک IEO

با توجه به این موضوع که صرافی‌ها به دنبال برچسب نام خود به پروژه‌های در حال راه‌اندازی و جذب سرمایه هستند، با دقت و ظرافت بسیاری درباره آن‌ها تحقیق می‌کنند؛ بنابراین تنها با تیم‌های معتبر و حرفه‌ای همکاری می‌کنند. در برخی از مواقع ایده‌های مرتبط با بلاکچین و کریپتوکارنسی بسیار جذاب به نظر می‌رسند. اما یک صرافی با تجربه از تمامی ایده‌ها حمایت نمی‌کند و با موارد واقع‌بینانه و دارای اعتبار، همکاری می‌کند.

در IEO برخلاف فرایند STO (فرایند شرکت سهامی عام) خبری از فعالیت‌های محدودکننده نیست؛ تیم توسعه‌دهنده براساس احراز هویت اجباری توسط صرافی همکار خود، درگیر رگولاتوری‌ها نمی‌شود و تمامی افراد در هر نقطه‌ای از دنیا می‌توانند در عرضه اولیه صرافی شرکت کنند.

جالب است بدانید که موضوعی به نام پیش عرضه اولیه سکه نیز وجود دارد که از آن به ‌عنوان تأمین بودجه مورد نیاز جهت برگزاری ICO نیز یاد می‌شود. در چنین شرایطی پروژه‌ای پیروز میدان است که علاوه‌بر داشتن ایده‌های خلاق و آینده‌دار، از تبلیغات کافی و مناسب نیز بهره‌مند باشد.

سخن پایانی

ظهور عرضه اولیه صرافی یا IEO باعث شد که بیشتر مشکلات موجود در ICO رفع گردد. یکی از بزرگترین مزیت‌های IEO نسبت به سایر روش‌های جذب سرمایه، وجود محدودیت‌هایی است که دست کلاهبرداران را از آن کوتاه می‌کند. البته هیچ روشی مصون از مشکلات احتمالی نیست. اما براساس تحقیقات و آمار به‌دست آمده احتمال نفوذ کلاهبرداران در IEO بسیار کمتر از روش ICO است. به یاد داشته باشید که مهم‌ترین نکته برای شرکت در یک IEO، مطالعه دقیق و تحقیق کافی درباره تیم توسعه‌دهنده آن است. حتی درباره مطمئن‌ترین پروژه‌ها که توسط بهترین صرافی‌ها مثل بایننس پشتیبانی می‌شوند، باید تحقیق انجام دهید. پایین آمدن ریسک شکست به لطف IEO، به معنی صفر شدن آن نیست. در این مقاله سعی کردیم به پرسش “ieo چیست؟” پاسخی کامل بدهیم؛ برای مطالعه بیشتر، می‌توانید به سایر محتوای کارگزاری ارز دیجیتال ompfinex مراجعه نمایید.

توکن چیست و چه تفاوتی با کوین دارد؟

توکن در حقیقت ارز دیجیتالی میباشد که خودش بلاک چین مستقل در اختیار ندارد. اگر این تعریف برای شما نامفهوم میباشد، نگران نشوید و این مطلب را تا انتها بخوانید. طی این مطلب آغاز با بیانی کاملاً صریح توضیح می‌دهیم که فرق میان کوین و توکن در بازار ارزهای دیجیتال چیست و سپس مزیت‌های ساخت یک توکن به‌جای بلاک چین اختصاصی را بررسی خواهیم کرد. علاوه بر این به شیوه ذخیره‌سازی توکن‌ها در کیف پول‌ها خواهیم پرداخت و در انتها با انواع دسته‌بندی توکن‌ها آشنا خواهیم شد.

توکن چیست و چه فرقی با کوین دارد؟

در بازار رمز ارزها، یک «توکن» (Token) ارز دیجیتالی میباشد که بلاک چین مستقل در اختیار ندارد و روی سایرب شبکه ها نظیر اتریوم جابه‌جا میگردد.

لذا در بازار ارزهای دیجیتال اصلی ترین چیزی که یک توکن را با «کوین» (Coin) متمایز میسازد،‌ داشتن یا نداشتن بلاک چین مستقل خواهد بود. بر اساس این تعریف، یک کوین ارز دیجیتالی میباشد که بلاک چین مستقل خود را در اختیار دارد.

بیت کوین، اتریوم، ریپل، لایت کوین، بیت کوین کش، کاردانو و صدها ارز دیجیتال دیگر که بلاک چین‌های مخصوص خود را دارند در دسته‌بندی کوین‌ها جای خواهند گرفت.

از عظیم ترین توکن‌های بازار هم می‌توان به تتر، چین لینک، دای (Dai)، آوی (Aave)، یرن فایننس (Yearn.Finance) و بت (BAT) اشاره نمود.

نکته جالب این است که ۲,۸۰۰ ارز دیجیتال از ۳,۹۰۰ ارز دیجیتالی که در هنگام نگارش این مطلب در صرافی‌ها معامله میگردند، در واقع توکن‌ میباشند و از بلاک چین‌هایی نظیر اتریوم، بایننس چین (Binance Chain)، ایاس، تزوس و … بهره میبرند. نخستین مرجعی که کوین و توکن را از یکدیگر جدا کرد، وب‌سایت کوین مارکت کپ (Coinmarketcap) بود.

جهت اینکه دریابید یک ارز دیجیتال کوین میباشد یا توکن قادر هستید به صفحه اختصاصی آن در وب‌سایت کوین مارکت کپ مراجعه نمایید.

به خاطر داشته باشید که توضیحات فراهم شده درخصوص تفاوت کوین و توکن، مطابق با ذهنیت موجود در بازار بوده. از نگاه کلی و بسیار دیقیق، هر واحد ارزی مستقل در یک شبکه قادر است توکن در نظر گرفته شود. با این تعریف، اتر، ارز دیجیتال بومی شبکه اتریوم هم یک توکن بشمار میرود، ولی در بازار اتر را یک کوین میدانند.

اغلب توکن‌ها در دنیای ارزهای دیجیتال، «توکن‌های کاربردی» میباشند. این توکن‌ها امکان دریافت کاربرد بخصوصی از یک پروژه را ارائه میدهند که فقط در اکوسیستم مربوط به آن قابل ‌استفاده میباشد.

برای نمونه، اگر پروژه‌ای با این هدف فعالیت خود را شروع نماید که بلیت اتوبوس‌های بین ‌شهری را فقط با توکن‌های بخصوصی بتوان خریداری نمود، در این شرایط کاربرد آن توکن فقط جهت خرید بلیت‌ها خواهد بود و نمی‌توان به‌عنوان نمونه از آن جهت خرید غذا از رستوران بهرمند شد. در ادامه مطلب به شکل مفصل درخصوص انواع توکن‌ها حرف خواهیم زد.

ساخت توکن جهت توسعه‌دهندگان بلاک چینی خیلی راحت‌تر از ایجاد یک بلاک چین و شبکه مستقل میباشد و در بیشتر اوقات پروژه‌ها قادر هستند بدون نیاز به هزینه‌های فراوان جهت طراحی یک بلاک چین، ارز دیجیتال خود را فراهم کنند و به اهداف نخستین خود برسند.

پروژه‌هایی که چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ قصد توسعه یک بلاک چین را در سر دارند، اغلب در شروع از یک بلاک چین واسطه جهت خود توکن ایجاد نموده و پیش‌فروش یا همان عرضه اولیه سکه (ICO) برگزار خواهند کرد و در ازای پول ملی یا ارزهای دیجیتال دیگر توکن‌های خود را قبل از راه‌اندازی پروژه به فروش می‌رسانند. ارزش این توکن‌ها رابطه مستقیمی با شرایط پروژه و حرکت آن در راه رسیدن به اهدافش خواهد داشت.

در ضمن، بعضی توکن‌ها بعد از اینکه به اندازه کافی توسعه پیدا کردند، به‌دنبال ساخت بلاک چین اختصاصی خودشان می‌روند و به کوین تبدیل میگردند.

در شرایطی که کوین‌ها هر کدام قادر هستند کیف پول اختصاصی خود را در اختیار داشته باشند، توکن‌ها روی کیف پول‌های بلاک چینِ میزبان ذخیره میگردند. به‌عنوان نمونه، تمام توکن‌های بر پایه اتریوم، روی کیف پول‌ها و آدرس‌های اتریوم ذخیره میگردند، ولی قادر نیستید بیت کوین را روی آدرس اتریوم ذخیره نمایید، چون یک کوین است. در ادامه درخصوص کیف پول‌‌های توکن‌ها بیشتر خواهید خواند.

توکن‌ها چگونه ساخته می‌شوند؟

روی هر پلتفرم بلاک چینی که از قراردادهای هوشمند و زبان‌های برنامه‌نویسی سطح بالا بهره میبرد، می‌توان توکن بوجود آورد. اتریوم در حال حاضر میزبان بیشتر از ۸۰٪ توکن‌های بازار میباشد و بعد از آن بایننس چین (Binance chain)، ایاس، کازماس، تزوس و ترون در رتبه های بعدی قرار گرفته اند.

به عبارت دیگر، توسعه‌دهندگان جهت ایجاد یک توکن باید با بهره از زبان‌های برنامه‌نویسی و استانداردهای ایجاد توکن که بوسیله تیم یک بلاک چین فراهم میگردد، قرارداد هوشمند توکن خود را ایجاد نمایند و با بهره از ابزارهای موجود، آن در بلاک چین پیاده‌سازی کنند. برای نمونه، زبان برنامه‌نویسی ساخت توکن (قرارداد هوشمند) در اتریوم سالیدیتی میباشد و استاندارد اصلی اتریوم جهت ایجاد توکن ERC-20 است.

ساخت توکن به‌خودیِ خود در کمتر از یک ساعت و با هزینه بسیار اندک (کارمزدهای شبکه) صورت میگیرد، ولی فراموش نکنید صرفاً ساخت یک توکن قادر نیست ارزشمند بودن آن را تضمین نماید.

متأسفانه آسان‌بودن ساخت توکن‌های بی‌ارزش و فاقد کاربرد، بستری جهت کلاهبرداری هم محیا نموده و بعضی اوقات کلاهبرداران تلاش میکنند توکن‌هایی که هیچ ارزشی ندارند را در مقابل پول‌های حقیقی مبادله نمایند.

جهت اینکه یک توکن قادر باشد ارزش جذب کند و مقبولیت برای خود فراهم کند، باید در یک پروژه کاربردی دخالت داشته باشد و در صرافی‌های معتبر لیست شود که به هیچ وجه کار آسانی نخواهد بود.

بدون اغراق می‌توان گفت بیشتر از ۹۰٪ توکن‌های بازار هدف و کاربرد بخصوصی را دنبال نمیکنند و صرفاً جهت پرکردن جیب توسعه‌دهندگان عرضه گردیده اند.

در سال ۲۰۱۷ که به «جنون ICO‌ها» معروف میباشد، پروژه‌های کلاهبرداری فراوانی با وعده‌های عجیب‌وغریب وارد میدان شدند و هر یک با پیش‌فروش (ICO) توکن‌های خود به سرمایه‌گذاران ناآگاه چند میلیون دلار پول پول بدست آوردند. در سال ۲۰۱۸ با ترکیدن حباب بازار، تمام آن توکن‌ها به دست فراموشی سپرده شدند و هرگز موفق نشدند حتی به قیمت نخستین خود دست پیدا کنند.

چرا توکن؟

صرفه‌جویی در هزینه‌ها و زمان اصلی ترین مزیت‌ ساخت توکن به‌جای یک بلاک چین جداگانه میباشد. اغلب پروژه‌هایی که قصد دارند کار روی شبکه و بلاک چین خود را شروع کند، در آغاز بودجه و سرمایه کافی در دست ندارند و با توجه به گسترش سریع حوزه ارزهای دیجیتال از لحاظ زمان‌بندی هم با مشکلات متعددی مواجه میشوند.

این پروژه‌ها قادر هستنئد در آغاز خیلی سریع توکن خود را روی یک بلاک چین دیگر نظیر اتریوم پیاده‌سازی نمایند و با جذب سرمایه خصوصی یا عمومی و اضافه‌کردن آن به صرافی‌ها، به سرمایه و زمان‌بندی موردنظر خود دست یابند، شبکه اصلی خود را راه‌اندازی نمایند و سپس توکن‌ها را به بلاک چین اختصاصی خودشان بفرستند. برای مثال ،‌ واحدهای ارزی ترون (TRX) در آغاز به شکل توکن اتریومی عرضه شدند و سپس از توسعه بلاک چین ترون، به شبکه اصلی منتقل شدند.

در خیلی از موارد هم اصلاً نیاز به ساخت بلاک چین خصوصی برای یک پروژه حساس نمیباشد و پروژه قادر است از امنیت بالای بلاک چین میزبان بیشترین استفاده را ببرد. به‌عنوان مثال ، پروژه چین لینک اکنون به‌خوبی کار می‌کند و با تیم‌های بزرگی قرارداد همکاری امضا کرده است، ولی توکن بومی آن یعنی لینک (Link) که در زمان نگارش این مطلب از نظر ارزش بازار در رتبه ۵ بازار قرار دارد، روی اتریوم فعالیت می‌کند.

با توجه به حساسیت پروژه چین لینک، تعداد زیاد ماینرهای اتریوم و امنیت بالای این شبکه برای این پروژه اطمینان‌خاطر به همراه می‌آورد. پروژه بزرگ دیگری که از بلاک چین اتریوم بهره می‌برد، تتر است. این استیبل کوین که برای حفاظت از سرمایه‌گذاران در برابر نوسانات ساخته شده است و قیمت آن با توجه به داشتن پشتوانه دلاری، همیشه یک دلار است، توکن‌های خود (USDT) را روی چندین بلاک چین امن فراهم کرده است و نیازی به ایجاد بلاک چین اختصاصی نمی‌بیند.

کیف پول‌های توکن‌ها

هر توکن می‌تواند روی تمام کیف پول‌ها و آدرس‌های بلاک چین میزبان ذخیره و منتقل شود. برای مثال، یک توکن اتریومی مانند چین لینک یا تتر را می‌توانید روی کیف پول و آدرس‌های اتریوم ذخیره کنید. به‌بیان ساده، با داشتن یک کیف پول و یک آدرس اتریوم می‌توانید تمام توکن‌های مبتنی بر آن را ذخیره کنید. تتر می‌خواهید؟ آدرس کیف پول اتریوم خود را بدهید. چین لینک می‌خواهید؟ بازهم آدرس کیف پول اتریوم خود را بدهید.

در مورد بلاک چین‌های دیگر مانند ترون، بایننس چین، ایاس، تزوس و … هم به همین صورت توکن‌ها روی کیف پول‌های هر کوین ذخیره می‌شوند. البته در بلاک چین‌های جدید مانند پولکادات، اولنچ و … این امکان وجود دارد که توکن‌ها روی کیف پول‌های اختصاصی با آدرس‌های متفاوت هم ذخیره شوند.

انواع توکن

توکن‌ها را از لحاظ نوع می‌توان به چندین دسته متفاوت تقسیم کرد. طبقه‌بندی توکن‌ها مانند طبقه‌بندی هر چیز دیگری نسبی و وابسته به اشخاص میباشد و هرکس قادر است آنها را از جنبه‌های مختلف تقسیم‌بندی نماید. با این وجود ، در بین اغلب اعضای جامعه ارزهای دیجیتال توکن‌ها در ابتدا به‌ دو دسته کلی مثلی (Fungible) و غیرمثلی (Non-fungible) تقسیم می‌شوند و سپس در هر کدام از این دسته‌ها می‌توان دوباره طبقه‌بندی انجام داد.

تفاوت توکن غیرمثلی و مثلی

قبل از اینکه توضیح بدهیم یک توکن غیرمثلی چیست، لازم است یک قدم عقب‌تر برویم و تفاوت مثلی‌بودن یا تعویض‌پذیر بودن با غیرمثلی بودن یا غیرقابل‌ تعویض بودن را بدانیم.

در اقتصاد، یک کالا (یا پول) در صورتی مثلی یا تعویض‌پذیر (Fungible) تلقی می‌شود که واحدهای آن با یکدیگر قابل‌تعویض باشند و نتوان هیچ‌کدام از آنها را کم‌ارزش‌تر یا با ارزش‌تر از دیگری دانست.

به‌عنوان مثال، بیت کوین، دلار، ریال و به‌طور کلی اسکناس‌ها در دسته دارایی‌های مثلی قرار دارند. یک اسکناس ۱۰,۰۰۰ تومانی نسبت به یک اسکناس ۱۰,۰۰۰ تومانی دیگر از نظر ارزش کاملاً چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ برابر است و هر دو می‌توانند با یکدیگر تعویض شوند و مقدار کالای یکسانی را خریداری کنند. زمانی که یک اسکناس ۱۰,۰۰۰ تومانی به دوست خود قرض می‌دهید، انتظار ندارید که بعداً دقیقاً همان اسکناس را پس بگیرید.

در مقابلِ دارایی‌های مثلی‌،‌ چیزهای غیرمثلی (Non-fungible) قرار دارند که دورتادور ما را فرا گرفته‌اند. به‌طور کلی می‌توان گفت هر چیزی که ابزار مبادله نباشد، غیرمثلی است.

مثلاً لپ‌تاپ شما، تلفن همراه شما و خودروی شما اقلام غیرمثلی هستند. اگر خودروی خود را به دوستتان قرض بدهید تا به مسافرت برود، انتظار دارید دقیقاً همان خودرو را پس بگیرید نه یک خودروی دیگر. برای درک بهتر، بلیط بازی پرسپولیس و استقلال هم غیرمثلی است.

یک نمونه دیگر: تابلوی «مونالیزا»، شاهکار لئوناردو داوینچی، کاملاً غیرمثلی است. آیا کسی می‌تواند این اثر تاریخی را با یک تابلوی معمولی مبادله کند، با این فکر که هر دوی آنها تابلوی نقاشی هستند؟

حالا به سراغ تعریف توکن غیرمثلی برویم:

یک توکن غیرمثلی یا NFT، یک دارایی دیجیتال است که کمیاب و منحصربه‌فرد بوده و روی بلاک چین ذخیره و جابه‌جا می‌شود. آیتم‌‌های بازی‌های کامپیوتری، اقلام کلکسیونی، آثار هنری دیجیتال، بلیط رویدادهای مختلف، نام‌ دامنه‌ها، یک خانه که به‌صورت توکن درآمده و … در دسته توکن‌های غیرمثلی جای می‌گیرند.

در حال حاضر ۹۹٪ توکن‌های بازار، مانند تتر، چین لینک و … مثلی هستند و همه واحدهای آنها از نظر ارزش مشابه و قابل‌تعویض هستند، اما حوزه NFT روزبه‌روز در حال گسترش است و احتمالاً در آینده توکن‌های غیرمثلی بخش بزرگتری از بازار را به خود اختصاص دهند.

با توجه به این موضوع که هنوز توکن‌های غیرمثلی نتوانسته‌اند بخش قابل‌توجهی از بازار را تصاحب کنند، در ادامه فقط سه مورد از مهم‌ترین انواع توکن‌های مثلی را مرور می‌کنیم.

سه دسته‌بندی اصلی در توکن‌های مثلی عبارت‌اند از:

توکن کاربردی

توکن کاربردی (Utility Token) ارز دیجیتالی است که از آن برای پرداخت هزینه‌ها و خرید کالا و خدمات چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ در یک یا چند پروژه خاص استفاده می‌شود. امروزه اغلب توکن‌های موجود در بازار توکن‌های کاربردی هستند. مثلاً توکن لینک (Link) یک توکن کاربردی است که افراد می‌توانند با آن هزینه خدمات پلتفرم چین لینک را پرداخت کنند.

ارزش این توکن‌ها فقط با عرضه و تقاضا مشخص می‌شود و هیچ پشتوانه‌ای برای آنها تعریف نشده است. همچنین ارزش این توکن‌ها به‌طور مستقیم هیچ ارتباطی با ارزش یا سرمایه‌های شرکت توسعه‌دهنده ندارد.

توکن اوراق بهادار

توکن اوراق بهادار (Security Token) ارز دیجیتالی است که دارنده آن صاحب بخشی از یک دارایی، شرکت یا سود یک فعالیت خاص خواهد بود. به‌عنوان مثال، زمانی که یک خانه یا یک شرکت تبدیل به هزاران توکن شود و مانند سهام میان سرمایه‌گذاران توزیع شود، آن توکن یک توکن اوراق بهادار به شمار می‌رود.

اوراق بهادار به هر دارایی قابل‌‌معامله گفته می‌شود که در نهادهای قانونی ثبت شده باشد و یک سرمایه‌گذار بتواند با داشتن آن در یک فعالیت مالی مشارکت کند. سهام و اوراق قرضه، از مهم‌ترین اوراق بهادار به شمار می‌روند.

اصطلاح توکن اوراق بهادار در سال ۲۰۱۸ بین فعالان مطرح شد، زمانی که برخی از نهادهای قانون‌گذار در سراسر جهان – از جمله کمیسیون بورس آمریکا (SEC) – اعلام کردند برخی از ارزهای دیجیتال در حقیقت اوراق بهادار هستند و باید از نظر قانونی ثبت شوند. اینکه یک توکن اوراق بهادار است یا نه را نهاد قانون‌گذار کشور مشخص می‌کند. مثلاً در آمریکا، کمیسیون بورس آمریکا از طریق آزمایش هاوی مشخص می‌کند که یک دارایی اوراق بهادار است یا خیر. طبق تست هاوی، هر دارایی که شرایط زیر را داشته باشد، اوراق بهادار است:

• یک سرمایه‌گذاری مالی باشد.
• در آن انتظار سود تعریف شده باشد.
• در یک شرکت ثبت شود.
• این سود باید از فعالیت یک شخص ثالث به دست آید.

مزیت توکن‌های اوراق بهادار نسبت به اوراق بهادار سنتی این است که با استفاده از فناوری بلاک چین، سرمایه‌گذار می‌تواند به‌جای استفاده از کارگزاری‌ها، توکن خود را روی کیف پول شخصی ذخیره کند و در زمان معامله به‌راحتی آن را انتقال دهد. همچنین این نوع توکن در مراجع قانونی ثبت می‌شود و این موضوع ریسک کلاهبرداری را کاهش می‌دهد.

توکن حاکمیتی (گاورننس)

توکن حاکمیتی یا گاورننس (Governance) ارز دیجیتالی است که دارنده آن می‌تواند با آن در تصمیم‌گیری‌ها و رأی‌گیری‌ها برای آینده یک سیستم یا شبکه نقش داشته باشد. به‌عنوان نمونه، توکن یونی سواپ (Uniswap) یک توکن حاکمیتی است که دارنده آن می‌تواند در تصمیم‌گیری‌های مهم این صرافی غیرمتمرکز حق رأی داشته باشد.

توکن‌های حاکمیتی اغلب اوقات در طبقه توکن‌های کاربردی جای می‌گیرند و این یعنی یک توکن حاکمیتی می‌تواند توکن کاربردی هم باشد.

جمع‌بندی

در این مقاله به هر آنچه که نیاز بود درباره توکن در حوزه ارزهای دیجیتال و تفاوت آن با کوین بدانید اشاره کردیم. تمام مطالب این مقاله را می‌توان در سه پاراگراف زیر خلاصه کرد:

تفاوت کوین و توکن چیست ؟ تعریف کوین و توکن؟

افراد بسیاری از اصطلاحات ارز رمزنگاری شده استفاده می‌کنند اما معنای دقیق آنها را نمیدانند؛ مخصوصا در مورد کوین و توکن. برخی از مردم از کوین و توکن به جای یکدیگر استفاده می‌کنند که از نظر فنی درست نیست و باهم تفاوت دارند. در این پست تفاوت کوین و توکن را بررسی خواهیم کرد.

تفاوت کوین و توکن چیست؟

کوین چیست؟

پروژه‌های کوین به طور معمول از فناوری‌های گذشته یا سایر چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ ارزهای رمزپایه الهام می‌گیرند و آنها را در یک شبکه نوآورانه با هدف خاص قرار می‌دهند.

نمونه دیگری از کوین، Ethereum’s Ether (ETH) است که یک کوین native از بستر smart contracts و برای ایجاد برنامه‌های رایانه‌ای با کاربردهای عمومی می‌باشد و با بلاکچین غیرمتمرکز اجرا می‌شود. Ethereum به جای تمرکز بر روی داده‌های مالی، بر داده‌های برنامه دلخواه متمرکز است که می‌تواند از بازی‌ها گرفته تا رسانه‌های اجتماعی را پوشش دهد.

کوین(سکه) یا ارزهای رمزپایه اغلب تنها یک عملکرد دارند: استفاده به عنوان روش پرداخت. تمرکز بیت‌کوین و بیشتر کوین‌ها بر روی سرعت، ایمنی و مقرون ‌به‌صرفه ‌بودن پرداخت‌ها می‌باشد، در حالی که در درجه اول ارزش استفاده شده برای مبادله خدمات و کالاها را نشان می‌دهد.

.

عملکرد هر کوین فقط بر روی بلاکچین خاص همان کوین می‌باشد. آنها ابتدا از بلاکچین به دنبال عرضه اولیه سکه (ICO) معرفی می‌شوند که به مردم امکان می‌دهد پول بپردازند تا کوین را برای استفاده در بلاکچین به‌دست آورند.

استفاده از کوین در درجه اول به عنوان روش پرداخت خدمات یا کالاهای موجود در بلاکچین است. در حالی که برخی سکه‌ها مانند Ethereum’s Ether نیز عملکردهای دیگری دارند، عملکرد اصلی کوین، نشان دادن ارزش برای پرداخت می‌باشد و بیت‌کوین نمونه اصلی و قابل تشخیص است.

همچنین ممکن است در مورد Altcoins و سایر اصطلاحات مشابه چیزهایی شنیده باشید که می‌توانید در پست مربوط به اصطلاحات بیت‌کوین مطالعه کنید.

توکن چیست؟

اغلب به توکن‌ها کوین‌های دیجیتال گفته می‌شود که صحیح نیست. یک تفاوت عمده وجود دارد! توکن‌ها در بلاکچین‌های موجود ایجاد می‌شوند. در واقع، به لطف ایجاد و تسهیل قراردادهای هوشمند، متداول‌ترین پلتفرم رمز بلاکچین Ethereum هستند. توکن‌هایی که بر روی پلتفرم Ethereum ساخته می‌شوند به عنوان توکن‌های ERC-20 شناخته می‌شوند.

توکن‌ها گوشه‌ای منحصر به فرد از بازار ارزهای رمزپایه را اشغال می‌کنند، جایی که آنها به عنوان توکن‌های “مفید” در اکوسیستم یک برنامه برای ایجاد انگیزه در رفتار خاص یا پرداخت هزینه کار می‌کنند.

کوین‌ها باید از طریق صرافی‌های رمزنگاری با یکدیگر مبادله شوند زیرا روی پروتکل‌های کد متفاوت و غیراستانداردی ساخته شده‌اند. در مورد توکن‌ها برعکس است؛ توکن‌های موجود در Ethereum (به عنوان مثال، ERC-20) می‌توانند از طریق برنامه‌های داخلی در بین یکدیگر و با حداقل اصطکاک مبادله شوند، زیرا آنها بر اساس پروتکل‌های کد استاندارد ساخته شده‌اند.

از آنجا که توسعه دهنده dApp و توکن نیازی به ایجاد بلاکچین شخصی خود ندارد، باعث صرفه‌جویی در وقت و منابع آنها می‌شود. آنها ضمن بهره‌مندی از امنیت بلاکچین بومی، می‌توانند با کاربرد خود از ویژگی‌های ارز رمزنگاری شده ، استفاده کنند.

توکن‌ها در برنامه‌های غیرمتمرکز (dApps) ایجاد می‌شوند که توسط یک بلاکچین که بر روی قراردادهای هوشمند مانند Ethereum کار می‌کند، میزبانی می‌شوند. با تأمین اعتبار قرارداد هوشمند با کوین بلاکچین، کاربر مقدار مشخصی از توکن را دریافت می‌کند و به کاربر امکان تعامل را با dApp می‌دهد. dApp که در ازای توکن‌های خود، کوین دریافت کرده است، خدمات خود را با سرمایه جدید و بیشتری توسعه می‌دهد. توکن‌ها معمولاً نوعی ارزش را برای استفاده در dApp یا مربوط به dApp نشان می‌دهند که آنها را آزاد کرده و به عنوان وسیله مبادله استفاده می‌شود.

نتیجه‌گیری:

ورود به بازار ارزهای رمزپایه می‌تواند کاری پیچیده و دلهره آور باشد. شاید در مورد بیت‌کوین چیزهای بیشتری شنیده باشید اما در مورد هزاران کوین و پروژه‌های بلاکچین دیگر چه میدانید؟! نزدیک شدن به بازار ارزهای رمزنگاری شده یک کار چالش برانگیز است، اما درک تمایز اساسی بین انواع مختلف ارزهای رمزپایه می‌تواند به شما در مدیریت ریسک و تصمیم‌گیری بهتر کمک کند.

عرضه اولیه سکه چیست؟

عرضه اولیه سکه یا ICO چیست و چه تفاوتی با عرضه اولیه سهام IPO دارد؟در ادامه علاوه بر موارد مذکور، به مبحث توکن عرضه اوليه سکه، قرارداد هوشمند عرضه اوليه سکه، سرمايه گذاري براي خريد توکن ها و موارد ايمني در ICO می پردازیم:

تفاوت ICO و IPO

عرضه اوليه سکه (ICO) از نظر مفهومي خيلي شبيه عرضه اوليه سهام (IPO) است؛ البته دو تفاوت عمده دارد:

• شما مالک سهمي از آينده شرکت نخواهيد شد.
• اين سهام به بلاک چين ارتباط دارد.

چرا استارتاپ ها، عرضه اوليه سکه (ICO) را ترجيح مي دهند؟

مفهوم عرضه اوليه تقريبا جديد است و عرضه اوليه سهام به نظر ايمن تر مي رسد، اما عرضه اوليه سکه مزيت هايي دارد که آن را بي رقيب مي کند، که در زير به آنها اشاره مي کنيم:

• حفظ کنترل شرکت: شما شرکت خود را با سرمايه گذار شريک نمي شويد؛ بلکه آينده سرويس را به او مي فروشيد. اين تفاوت خيلي بزرگي است. پول را دريافت مي کنيد، اما همچنان کنترل کسب وکارتان را خواهيد داشت.
• جهاني بودن: شايد شما نيز مثل بعضي از شرکت ها مدام به دنبال سرمايه گذار مي گرديد، اما با استفاده از عرضه اوليه سکه مي توانيد از سراسر دنيا براي شرکت خود سرمايه جذب کنيد.
• وجود نداشتن مقررات: ديگر بوروکراسي هاي اداري نمي تواند ماه ها زمان شما را تلف کند. موفقيت استارتاپ هاي فناوري تان بيشتر به اين بستگي دارد که اولين در بازار باشيد. در غير اين صورت از بازار عقب خواهيد افتاد.

عرضه اوليه سکه يا ICO چگونه است؟

اول از همه، شما به ايده اي نياز داريد که مرتبط با بلاک چين باشد. اجازه بدهيد مثالي عجيب وغريب بزنم!

استارتاپي ادعا مي کند که شما با خريد و کاشت درختي که از نظر ژنتيکي دست کاري شده، مي توانيد روي برگ هاي درخت، نام خود را مشاهده کنيد! قيمت اين کار هم يک بيت کوين است. اين استارتاپ بازاريابي را شروع مي کند و از شما دعوت مي کند که توکن هاي آنها را خريداري کنيد.

توکن عرضه اوليه سکه چيست؟

توکن يک شيء فيزيکي نيست. بيشتر شبيه بازي هاي فکري مثل مونوپولي است. شما چيزهايي را خريدوفروش مي کنيد که درواقع وجود ندارند، اما در اين بين، عده اي برنده و بازنده مي شوند.

توکن عرضه اوليه نشان دهنده سرمايه گذاري شما روي استارتاپ است. هر چقدر پول بيشتري بدهيد، توکن بيشتري هم دريافت مي کنيد. با استفاده از توکن ها مي توانيد آينده سرويس هاي شرکت را بخريد يا اينکه اين توکن ها را بفروشيد.

سؤالي که پيش مي آيد اين است که اگر من مالک شرکت نمي شوم، چرا بايد اين کار را انجام دهم؟ حرف شما درست است؛ به همين دليل هم موضوع قراردادهاي هوشمند به ميان مي آيد.

قرارداد هوشمند عرضه اوليه سکه چيست؟

همان استارتاپي که قول رشد درختي با نام شما روي برگ هايش را داد، به ياد مي آوريد؟ آنها بايد به قول خود عمل کنند. قول آنها مي تواند شامل يک درخت مجاني براي شما، ۲ درصد درآمد آينده شرکت يا هر سرويس باارزش ديگري باشد.

قرارداد هوشمند، قراردادي بين صادرکننده عرضه اوليه سکه و مالک توکن است. اين قرارداد شامل يک سري کد رايانه اي است که در صورت محقق شدن شرايط ازپيش تعيين شده، يک سري اعمال ازپيش تعيين شده را انجام مي دهد. به عنوان مثال هر کسي که توکن اين درخت را قبل از سال ۲۰۲۰ خريداري کرده است، مي تواند آن را براي يک قيمت ثابت بفروشد. وقتي فرستنده، توکن را ارسال مي کند، هزينه آن نيز به صورت خودکار محاسبه مي شود.

چطور يک قرارداد هوشمند ايجاد کنيم؟

اغلب اين قراردادها درحال حاضر توسط بستر اتريوم ساخته مي شوند. اما بسترهايي ديگري هم وجود دارد: Confideal ChainLink و BlockCAT. هر کدام از اين بسترها نقاط مثبت و منفي خودشان را دارند.

چرا بايد براي خريد اين توکن ها سرمايه گذاري کنيم؟

• اين توکن ها طبق قرارداد هوشمند به شما سود مي رسانند.
• قيمت توکن ها به سرعت افزايش مي يابد. با خريدوفروش آنها مي توانيد سود کنيد.

پس اين عرضه ها نيز ساختاري شبيه به سهام دارند؛ دليل اين همه سروصدا چيست؟

به اين اعداد دقت کنيد:

• Plutus نام اپليکيشن پرداختي براساس بيت کوين است که توکن هاي آن در ماه ژوئن ۲۰۱۶ با قيمت ۱٫۱۸۳ دلار منتشر شدند. قيمت کنوني اين توکن ها ۱۵٫۲۲ دلار است که نشان از رشد ۱۱۷۸ درصدي دارد. شما مي توانستيد با سرمايه اندکي، سود خوبي داشته باشيد.
• Neo يک ارز ديجيتال ديگر است. قيمت توکن هاي آنها در ابتدا ۳۳ سنت بود و درحال حاضر ۱۰۷ دلار است.
• نرخ بازگشت سرمايه روزانه اتريوم ۲۰۶ درصد است.

چطور گرفتار موارد کلاهبرداري در عرضه هاي اوليه سکه نشويم؟

مهم است بدانيم که هر کسي مي تواند دروغ بگويد. در هر بخشي، افراد خوب و بد وجود دارند. استارتاپي به نام Condido، مقدار ۳۷۵۰۰۰ دلار جمع کرد و بعد ناپديد شد. وب سايت آنها حذف شد و تا حالا هيچ کس نتوانسته است مؤسسان آن را پيدا کند.

در صورت مشاهده اين موارد، حتما از پذيرش پيشنهاد ارائه شده بپرهيزيد:

1. تيم کاري ناشناس است. با اينکه بلاک چين دنياي غيرمتمرکز و بدون نظارت است، اما آيا شما پول خود را به يک فرد کاملا غريبه مي دهيد؟
2. پيشنهاد آنها خيلي خوب است. اگر ميزان درآمد خيلي بالاتر از حد متوسط است، بايد دلايل خيلي خوبي براي آن وجود داشته باشد، درغير اين صورت حتما کاسه اي زير نيم کاسه است.
3. نقشه مشخصي وجود ندارد. اگر يک استارتاپ قوي باشد، يک نقشه راه با جزئيات کامل براي سال آينده دارد.

پيش فروش عرضه اوليه سکه (Pre-ICO ) چيست؟

شما حتي مي توانيد توکن ها را قبل از عرضه اوليه سکه هم خريداري کنيد. گاهي اوقات شرکت ها براي توليد عرضه اوليه هم نياز به سرمايه دارند. قيمت اين پيش فروش ها اغلب ارزان تر است؛ بنابراين معامله خيلي خوبي هستند. معمولا زمان فروش آنها هم محدود است و به سرعت تمام مي شوند.

آشنایی با نحوه ساخت توکن ها و بررسی تفاوت ارزهای دیجیتال کوین و توکن

توکن ها ارزهای دیجیتالی هستند که از خود بلاک چین اختصاصی ندارند و روی بلاک چین دیگری جا به جا می شوند. اما کوین ها دارای بلاک چین اختصاصی اند.

به ارزهای دیجیتالی که از خود بلاک چین (شبکه اختصاصی) مستقلی ندارند توکن می گویند. در این مطلب به شیوه ای کاملا آسان توضیح می دهیم که تفاوت توکن و کوین در چیست و در ادامه مزایای ساخت یک توکن به جای بلاک چین اختصاصی را مورد بررسی قرار می دهیم پس تا انتهای مطلب ما را همراهی کنید.

توکن و کوین چیست؟

توکن ها ارزهای دیجیتالی هستند که داخل بازارهای ارز دیجیتال، بلاک چین مستقلی از خود ندارند و روی شبکه های دیگر نظیر اتریوم جا به جا می شوند.
از این تعریف در میابیم در بازار ارز دیجیتال مهم ترین چیزی که یک توکن را با یک کوین متمایز می کند بلاک چین اختصاصی است. بر این اساس یک کوین ارز دیجیتالی است که دارای بلاک چین اختصاصی است.

اگر بخواهیم لیستی از کوین ها را به شما معرفی کنیم می توانیم بیت کوین، ریپل، کاردنو، بیت کوین کش، لایت کوین و هزاران ارز دیجیتال دیگر را نام ببریم. تمامی این کوین ها بلاک چین های اختصاصی خود را دارند.
و اما چین لینک، دای، یرن فایننس، آوی، تتر و بت به عنوان بزرگ ترین توکن های بازار شناخته می شوند.

لازم به ذکر است از بین 3800 ارز دیجیتال موجود در بازار حدود 2800 ارز در واقع توکن هستند و از خود بلاک چینی ندارند. این ارزهای دیجیتال از بلاک چین های دیگر نظیر اتریوم، ایاس، تزوس و بایننس چین استفاده می کنند. وب سایت مارکت کپ(coinmarketcap) اولین وبسایتی بود که توکن و کوین را از یکدیگر جدا کرد.

نکته: در نظر داشته باشید موارد توضیح داده شده درباره تفاوت توکن ها و کوین ها، مطابق با باور موجود در بازار بود. اگر بخواهیم نگاه کلی تری به این موضوع داشته باشیم واحدهای ارزی مستقل در شبکه اختصاصی خود نیز یک توکن به شمار می روند. به عنوان مثال اتر که یک ارز بومی شبکه اتریوم است هم به عنوان یک توکن محسوب می شود اما در بازار به عنوان یک کوین شناخته می شود.

اکثر توکن های موجود در دنیای ارزهای دیجیتال توکن های کاربردی هستند. به این صورت که تنها در اکوسیستم مربوط به یک پروژه می توان از آنها استفاده نمود و برای انجام کاربرد خاصی در یک پروژه به کار می روند.

اگر بخواهیم مثالی برای این مطلب بزنیم در نظر بگیرید در یک پروژه بلیت های مترو بین شهری را فقط بتوان با یک توکن مخصوصی خریداری کرد. در چنین حالتی آن توکن تنها برای خرید بلیت مترو کاربرد دارد و مثلا برای خرید از فروشگاه و یا خرید غذا از رستوران نمی توان از این توکن استفاده نمود.
برای طراحی و ساخت یک بلاک چین نیاز به پرداخت هزینه های بسیار بالای نجومی است. علاوه بر این ایجاد یک توکن برای توسعه دهندگان بلاک چینی بسیار آسان تر از ایجاد یک شبکه مستقل تحت یا همان بلاک چین است. بنابراین در اکثر پروژه ها می توان بدون نیاز به ساخت بلاک چین، ارز دیجیتال(توکن) مورد نیاز خود را ایجاد کرده و از آن برای انجام اهدافشان استفاده کنند.

معمولا در پروژه هایی که توسعه دهندگان آن هدف توسعه یک بلاک چین خاصی را دارند ابتدای کار از یک بلاک چین واسطه استفاده می کنند و با کمک آن توکن مورد نیاز خود را ایجاد کرده و با پیش فروش آن مانند عرضه اولیه سکه در ازای پول کلی یا دیگر ارزهای دیجیتال توکن های خود را قبل از راه چه تفاوتی میان سکه و توکن وجود دارد؟ اندازی و اجرای پروژه می فروشند.

علاوه بر این تعدادی از توکن ها بعد از اینکه به اندازه کافی رشد و توسعه یافتند با راه اندازی بلاک چین اختصاصی خود به کوین تبدیل می شوند.

یکی از تفاوت کوین ها با توکن ها در این است که هر کدام از کوین ها می توانند کیف پول اختصاصی خود را داشته باشند اما توکن ها تنها روی کیف پول بلاک چین میزبان خود ذخیره می شوند. برای مثال تمامی توکن های مبتنی بر بلاک چین کاردانو روی کیف پول ها و آدرس های کاردانو قابل ذخیره هستند. اما نمی توانید بیت کوین را روی آدرس کاردانو ذخیره کنید. چون بیت کوین خود به تنهایی یک کوین است.

تفاوت توکن و کوین در چیست؟

• توکن ها ارزهای دیجیتال فاقد بلاک چین اختصاصی خود هستند، اما کوین ها ارزهای دیجیتالی هستند که بلاک چین اختصاصی خود را دارند.
• کوین ها تنها واسطی برای پرداخت ها و تراکنش ها هستند. اما توکن ها اکثرا کاربردی هستند و برای یک یا چند کاربرد خاص مورد استفاده قرار می گیرند.
• توکن ها تنها قابل ذخیره روی کیف پول های بلاک چین میزبان خود هستند در حالی که کوین ها آدرس ها و کیف پول های اختصاصی خود را دارند.

نحوه ساخت توکن ها چگونه است؟

توکن ها روی هر شبکه بلاک چینی که از قراردادهای هوشمند و زبان های برنامه نویسی سطح بالا استفاده می کند قابل ایجاد هستند. بلاک چین اتریوم هم اکنون بیش از 80 درصد توکن های بازار را میزبانی می کند. بایننس چین، ایاس، کازماس، تزوس و ترون به ترتیب پس از اتریوم میزبان توکن های بازار هستند.
اگر بخواهیم ساده تر بیان کنیم، توسعه دهندگان باید بر اساس قوانین و استاندارهایی که تیم یک بلاک چین برای ساخت و ایجاد یک توکن مشخص نموده است، با استفاده از زبان های برنامه نویسی قراردادهای هوشمند توکن خود را ایجاد کنند و به کمک ابزارهای موجود آن را در بلاک چین مورد نظر پیاده سازی نمایند. به عنوان نمونه، سالیدیتی زبان برنامه نویسی مورد استفاده برای ایجاد توکن در اتریوم است و استاندارد اصلی بلاک چین اتریوم جهت ساخت توکن ERC-20 نام گذاری شده است.

ساخت یک توکن زمان زیادی نیاز ندارد و تنها در کمتر از یک ساعت و با پرداخت هزینه ها بسیار اندک (کارمزدهای شبکه) قابل انجام است. اما این را در نظر داشته باشید ارزش یک توکن صرفا با ایجاد آن قابل تضمین نیست.
به بیان دیگر ساخت یک توکن کار بسیار آسانی است اما توکن های بدون هدف و کاربرد فاقد ارزش هستند.
لازم است بدانید از آنجا که ساخت توکن های بی ارزش و بدون کاربرد بسیار آسان است روشی برای کلاهبرداری ها ایجاد کرده است. به این صورت که گاها کلاهبردان امکان مبادله توکن های بی ارزش را با پول های واقعی فراهم می کنند.
توکن هایی دارای ارزش هستند که در یک یا چند پروژه کاربردی قابل استفاده باشند و در لیست صرافی های معتبر افزوده شوند که به هیچ عنوان کار آسانی نیست.
حدود بیش از 90 درصد توکن های عرضه شده در بازار فاقد ارزش هستند و بازار هدف و کاربرد مشخصی ندارند. این توکن ها صرفا با هدف پر کردن جیب سازنده آنها طراحی شده اند.
نمونه ای از کلاهبرداری ها در سال 2017 صورت گرفت و آن سال به جنون ICO ها مشهور شد. در آن سال کلاهبرداران با پیش فروش توکن های خود به افراد ناآگاه سرمایه گذار چند میلیون پول به جیب زدند. بر اثر انفجار حباب بازار در سال 2018 کلیه آن تکون ها فراموش ده و هیچ گاه حتی به قیمت اولیه خود نرسیدند.

بیشتر بخوانید: ارز دیجیتال چیست؟

مزایای استفاده از توکن چیست؟

مهم ترین مزیت استفاده از توکن ها به جای ایجاد یک بلاک چین مجزا صرفه جویی در وقت و هزینه آنها برای ساخت توکن است.
از آنجا که ایجاد یک شبکه بلاک چین زمان بر است و نیاز به هزینه های زیادی دارد اکثر توسعه دهندگان اول کار توکن خود را روی یک شبکه بلاک چین دیگر مانند اتریوم پیاده سازی می کنند و سپس با جذب سرمایه به صورت خصوصی یا عمومی و افزودن آن به صرافی ها، سرمایه و زمانبندی مورد نظر خود را به دست می آورند. در این زمان می توانند شبکه بلاک چین اختصاصی خود را راه اندازی کنند. سپس توکن ها را به بلاک چین خود منتقل کنند. ترون یک نمونه ارز دیجیتال است که در اول کار به صورت توکن اتریومی روی شبکه بلاک چین اتریوم عرضه شد و پس از ایجاد شبکه بلاک چین ترون به شبکه اصلی خودش منتقل شد.
در بسیاری از موارد در پروژه ها نیازی به ایجاد و پیاده سازی یک بلاک چین اختصاصی وجود ندارد. در چنین حالتی پروژه ها می توانند از امنیت بلاک چین میزبان خود بهره گیرند. توکن بومی پروژه چین لینک در حال حاضر بر روی شبکه اتریوم قرار دارد و به خوبی کار می کند. پروژه چین لینک از حساسیت بالایی برخوردار است و امنیت بالای شبکه اتریوم این اطمینان خاطر را برای این پروژه فراهم می آورد. ارز دیجیتال تتر همانطور که در مقالات قبلی هم توضیح دادیم یک استیبل کوین با پشتوانه دلاری است که قیمت آن همیشه یک دلار است و هدف از ایجاد آن حفاظت از سرمایه گذاران در برابر نوسانات ارزهای دیجیتال است. پروژه بزرگ تتر نیز از بلاک چین اتریوم استفاده می کند. این پروژه با قرار دادن توکن های خود روی تعدادی از بلاک چین های امن ضرورتی در استفاده از بلاک چین اختصاصی نمی بیند.

در این مطلب به طور کامل با توکن ها و تفاوتشان با کوین آشنا شدیم. توکن ها در واقع ارزهای دیجیتالی هستند که از خود بلاک چین اختصاصی ندارند و روی بلاک چین دیگری میزبانی می شوند. و از کیف پول های بلاک چین میزبان استفاده می کنند. اما اگر بخواهیم یک تعریف کلی در نظر بگیریم به هر واحد ارزی که در یک شبکه بلاک چین قرار دارد توکن می گویند. توکن ها از طریق کدهای برنامه نویسی و با قراردادهای هوشمند ساخته می شوند. مزیت اصلی استفاده از توکن ها به جای ایجاد بلاک چین کاهش وقت و هزینه است.